Vanwege mijn schisis heb ik veel operaties gehad. Bij twee operaties kreeg ik na de operatie speciale kokertjes. Waarom ik die kokertjes kreeg, wat ik ermee moest doen en wat ik en mijn ouders ervan vonden kunnen jullie allemaal lezen in dit artikel, dus lees vooral verder ;)!
De kokertjes die ik kreeg waren gemaakt van gips. Na mijn eerste operatie, dus de operatie die ik kreeg als klein baby'tje waarbij onder andere mijn lip werd gesloten, kreeg ik deze kokertjes. Ze werden om mijn armpjes gedaan en zaten over mijn ellebogen zodat ik deze niet kon bewegen. Daardoor kon ik mijn armen niet buigen en kon ik ook niet de pleister van mijn lip afhalen en zo mijn lipje openkrabben.
Op een oude video-band staan beelden van dat ik met die kokertjes om mijn armen in bed in het ziekenhuis lig en dat is nogal een zielig gezicht. Op de video is te zien dat mama me probeert op te vrolijken met een knuffeltje, maar dit lukte niet erg goed en ik was vooral erg aan het huilen. Ik lag met mijn armpjes wijd en ik kon me helemaal niet bewegen, ik vond het dus totaal niet prettig vertelde mama me en zij vond het vooral erg sneu voor mij.
Toen ik drie jaar was kreeg ik weer een operatie en ook bij deze operatie kreeg ik kokertjes om mijn armen. Waarschijnlijk vond ik het toen ook helemaal niet fijn, maar ik herinner me er niet veel meer van. Nadat de kokertje af mochten heb ik ze na een tijdje versierd met allerlei vrolijke kleurtjes. De kokertjes heb ik nog steeds (zie foto's).
De kokertjes werden gebruikt met de beste bedoelingen, maar het is natuurlijk niet erg prettig. Daarom worden ze tegenwoordig ook niet meer gebruikt. Een moeder van een 10-jarig meisje met een schisis die ik ken vertelde mij zo ook dat bij haar kind helemaal geen kokertjes werden gebruikt. Na de operatie mocht ze al snel naar huis. Toen ze aan haar lipje begon te krabben belde haar moeder in paniek naar het ziekenhuis, want straks maakte ze alles nog kapot! Maar de doktoren verzekerden haar dat dat niet zou gebeuren. Want als een kindje aan zijn/haar lipje begint te krabben betekent dat dat het geen pijn meer doet, anders zou hij/zij er wel vanaf blijven toch? En als het geen pijn meer doet dan betekent dat dat er gewoon aan mag worden gezeten en is er dus geen probleem. Slim hè :)?
Tegenwoordig worden die vervelende kokertjes dus gelukkig niet meer gebruikt, maar toen ik als baby'tje werd geopereerd nog wel. Werden die kokertjes ook bij jou gebruikt? Laat het me weten in de poll!
Bedankt voor het lezen en tot snel!
De kokertjes die ik kreeg waren gemaakt van gips. Na mijn eerste operatie, dus de operatie die ik kreeg als klein baby'tje waarbij onder andere mijn lip werd gesloten, kreeg ik deze kokertjes. Ze werden om mijn armpjes gedaan en zaten over mijn ellebogen zodat ik deze niet kon bewegen. Daardoor kon ik mijn armen niet buigen en kon ik ook niet de pleister van mijn lip afhalen en zo mijn lipje openkrabben.
Op een oude video-band staan beelden van dat ik met die kokertjes om mijn armen in bed in het ziekenhuis lig en dat is nogal een zielig gezicht. Op de video is te zien dat mama me probeert op te vrolijken met een knuffeltje, maar dit lukte niet erg goed en ik was vooral erg aan het huilen. Ik lag met mijn armpjes wijd en ik kon me helemaal niet bewegen, ik vond het dus totaal niet prettig vertelde mama me en zij vond het vooral erg sneu voor mij.
Toen ik drie jaar was kreeg ik weer een operatie en ook bij deze operatie kreeg ik kokertjes om mijn armen. Waarschijnlijk vond ik het toen ook helemaal niet fijn, maar ik herinner me er niet veel meer van. Nadat de kokertje af mochten heb ik ze na een tijdje versierd met allerlei vrolijke kleurtjes. De kokertjes heb ik nog steeds (zie foto's).
De kokertjes werden gebruikt met de beste bedoelingen, maar het is natuurlijk niet erg prettig. Daarom worden ze tegenwoordig ook niet meer gebruikt. Een moeder van een 10-jarig meisje met een schisis die ik ken vertelde mij zo ook dat bij haar kind helemaal geen kokertjes werden gebruikt. Na de operatie mocht ze al snel naar huis. Toen ze aan haar lipje begon te krabben belde haar moeder in paniek naar het ziekenhuis, want straks maakte ze alles nog kapot! Maar de doktoren verzekerden haar dat dat niet zou gebeuren. Want als een kindje aan zijn/haar lipje begint te krabben betekent dat dat het geen pijn meer doet, anders zou hij/zij er wel vanaf blijven toch? En als het geen pijn meer doet dan betekent dat dat er gewoon aan mag worden gezeten en is er dus geen probleem. Slim hè :)?
Tegenwoordig worden die vervelende kokertjes dus gelukkig niet meer gebruikt, maar toen ik als baby'tje werd geopereerd nog wel. Werden die kokertjes ook bij jou gebruikt? Laat het me weten in de poll!
Bedankt voor het lezen en tot snel!