De lichtbruine haren van de vrouw deinen op haar schouders en haar lange, vrolijk gekleurde jurk sleept over de grond. De vrouw kijkt door de bus. Dat ziet ze mij zitten. Ze gaat naast me zitten en begint te praten: ,,Wie ben jij?’’, vraagt ze. ,, Ik ben Sam’’, antwoord ik, ,,wie bent u?’’. De vrouw zwijgt. Zou ze het niet gehoord hebben? Of is het soms brutaal om dat te vragen?
Wanneer ik eigenlijk al geen antwoord meer verwacht, begint de vrouw toch te spreken:. ,,Ik ben een open boek. Dat houdt in dat ik mijn gevoelens toon aan anderen. Ik laat zien wie ik ben, wat ik voel en ik zeg wat ik denk.’’, zegt ze. ,,O, ik ben juist het tegenovergestelde, geloof ik’’ vertel ik de vrouw. ,,Dat dacht ik al’’ zegt ze en ze glimlacht. ,, Ik had al het gevoel dat jij vaak in je schulp kruipt en wniet vaak aan anderen toont wat je werkelijk voelt. Je uit je gevoelens niet, omdat je bang bent gekwetst te worden, klopt dat?’’ ,,Ik denk het wel’’ antwoord ik twijfelend.,,Wil je dit veranderen?’’ vraagt de vrouw aan me. Ik denk even na en antwoord dan dat ik dat wel wil. ,,Ik denk dat ik jou daarbij wel kan helpen’’, antwoordt de vrouw. ,,Het is lastig om jezelf te zijn waar anderen bij zijn, omdat je niet afgewezen en gekwetst wilt worden. Jij bent bang dat dat gebeurt wanneer je jezelf bent. Daarom doe jij je anders voor dan wie je werkelijk bent of ben je redelijk stil. Wanneer je echter je gevoelens niet uit, zal een ander dat ook niet doen bij jou. Wanneer jij wel jezelf bent, zal een ander dat ook bij jou zijn. Het is dus eigenlijk een soort ‘’boemerangeffect’’. Durf je gevoelens dus te uiten, dan zal een ander dat ook doen. Twijfel ook niet meer zo vaak aan jezelf, dan zal een ander dat ook niet doen. ‘’
Ik zit in de klas en ik denk terug aan het gesprek van vanmorgen. Het was erg bijzonder. Ik kijk uit het raam en ik zie Lucien op het schoolplein lopen. Hij kijkt naar de lucht en draait dan langzaam zijn hoofd richting mijn klaslokaal. Hij kijkt me aan en glimlacht. Ik glimlach terug en zwaai. Lucien wordt een beetje rood en wendt snel zijn blik af. Ik lach en ik zie plotseling weer het gezicht van de vrouw uit de bus voor me. ,,Blijf je gevoelens uiten’’ zegt ze. ,,Dat doe ik zeker’’ fluister ik. De zoemer gaat en ik ga snel naar huis om me klaar te maken voor vanavond.
Ik kijk in de spiegel. Eigenlijk heb ik niets bijzonders aan, maar toch voel ik me bijzonder. Ik Komt het door het gesprek? Komt het door het afspraakje in het park vanavond? Of komt het doordat ik mijn gevoelens uit? Ik weet het niet, maar eigenlijk maakt het ook niet veel uit. Ik ga naar beneden, trek mijn jas aan en ik loop naar buiten. Onder mijn voeten kraakt de sneeuw en de wind waait door mijn haar. In de verte zie ik de lantarenpalen in het park al branden. Mijn pas versnelt en ik zie iets liggen bij de vijver. Wanneer ik dichterbij kom zie ik dat het een kan is. Ik til hem op en voel dat hij nog warm is en dat er wat inzit. Iemand moet hem hier dus net hebben neergezet, anders was hij allang koud geworden. Plotseling zie ik een stukje verderop een bordeauxrode envelop liggen. In de envelop zit weer een klein, wit briefje waarop staat:
Lieve Sam, Wat fijn dat je gekomen bent! Wil jij samen met mij chocomel drinken? X
Chocomel drinken …. dat doe ik altijd met oma! Ik voel me stiekem een beetje teleurgesteld. Chocomel drinken in het park met oma is natuurlijk hartstikke leuk, maar chocomel drinken in het park met Lucien is nog veel leuker! Zou het echt oma zijn? Of is het een flauwe grap van een vriendin? Of zou toch Lucien hierachter zitten? Ik besluit te gaan zoeken in het park, want ik zie nog niemand. Ik loop een rondje, kijk goed om me heen, maar ik zie nog steeds helemaal niemand. Uiteindelijk kom ik weer terug bij de kan en de envelop. Ik ga zitten op een bankje en ik kijk naar de sterren. Plots hoor ik iets ritselen achter me en ik draai me vliegensvlug om. Daar staat Lucien met in zijn hand de kan met chocomel. Zijn andere hand zit verstopt in zijn broekzak en hij kijkt een beetje verlegen. ,,Ik wil je graag wat laten zien’’, zegt hij en hij steekt zijn hand uit. Hand in hand lopen we richting de bomen. Na een tijdje komen we uit bij een open plek. In het midden staat een hele grote boom. ,,Kom’’, zegt Lucien en hij klimt in de boom. Ik klim achter hem aan en ga naast hem zitten op de hoogste tak. We kijken uit over de stad. Alle straten zijn verlicht en sneeuwvlokjes dwarrelen naar beneden. Lucien komt dichterbij zitten en slaat een arm om me heen.
Samen kijken we naar het prachtige uitzicht en ik voel me gelukkig, vrij en mezelf. Nog nooit heb ik me zo fijn gevoeld. De vrouw had gelijk en ik ben haar voor eeuwig dankbaar. Ik heb haar boodschap begrepen en ik hoop dat elk gesloten boek ooit een open boek zal worden.
Ik wens jullie allemaal alvast een gelukkig 2016! Ik hoop dat het voor jullie allemaal een fantastisch jaar zal worden waarin jullie allemaal jezelf kunnen zijn!
Bedankt voor het lezen en tot snel!
Wanneer ik eigenlijk al geen antwoord meer verwacht, begint de vrouw toch te spreken:. ,,Ik ben een open boek. Dat houdt in dat ik mijn gevoelens toon aan anderen. Ik laat zien wie ik ben, wat ik voel en ik zeg wat ik denk.’’, zegt ze. ,,O, ik ben juist het tegenovergestelde, geloof ik’’ vertel ik de vrouw. ,,Dat dacht ik al’’ zegt ze en ze glimlacht. ,, Ik had al het gevoel dat jij vaak in je schulp kruipt en wniet vaak aan anderen toont wat je werkelijk voelt. Je uit je gevoelens niet, omdat je bang bent gekwetst te worden, klopt dat?’’ ,,Ik denk het wel’’ antwoord ik twijfelend.,,Wil je dit veranderen?’’ vraagt de vrouw aan me. Ik denk even na en antwoord dan dat ik dat wel wil. ,,Ik denk dat ik jou daarbij wel kan helpen’’, antwoordt de vrouw. ,,Het is lastig om jezelf te zijn waar anderen bij zijn, omdat je niet afgewezen en gekwetst wilt worden. Jij bent bang dat dat gebeurt wanneer je jezelf bent. Daarom doe jij je anders voor dan wie je werkelijk bent of ben je redelijk stil. Wanneer je echter je gevoelens niet uit, zal een ander dat ook niet doen bij jou. Wanneer jij wel jezelf bent, zal een ander dat ook bij jou zijn. Het is dus eigenlijk een soort ‘’boemerangeffect’’. Durf je gevoelens dus te uiten, dan zal een ander dat ook doen. Twijfel ook niet meer zo vaak aan jezelf, dan zal een ander dat ook niet doen. ‘’
Ik zit in de klas en ik denk terug aan het gesprek van vanmorgen. Het was erg bijzonder. Ik kijk uit het raam en ik zie Lucien op het schoolplein lopen. Hij kijkt naar de lucht en draait dan langzaam zijn hoofd richting mijn klaslokaal. Hij kijkt me aan en glimlacht. Ik glimlach terug en zwaai. Lucien wordt een beetje rood en wendt snel zijn blik af. Ik lach en ik zie plotseling weer het gezicht van de vrouw uit de bus voor me. ,,Blijf je gevoelens uiten’’ zegt ze. ,,Dat doe ik zeker’’ fluister ik. De zoemer gaat en ik ga snel naar huis om me klaar te maken voor vanavond.
Ik kijk in de spiegel. Eigenlijk heb ik niets bijzonders aan, maar toch voel ik me bijzonder. Ik Komt het door het gesprek? Komt het door het afspraakje in het park vanavond? Of komt het doordat ik mijn gevoelens uit? Ik weet het niet, maar eigenlijk maakt het ook niet veel uit. Ik ga naar beneden, trek mijn jas aan en ik loop naar buiten. Onder mijn voeten kraakt de sneeuw en de wind waait door mijn haar. In de verte zie ik de lantarenpalen in het park al branden. Mijn pas versnelt en ik zie iets liggen bij de vijver. Wanneer ik dichterbij kom zie ik dat het een kan is. Ik til hem op en voel dat hij nog warm is en dat er wat inzit. Iemand moet hem hier dus net hebben neergezet, anders was hij allang koud geworden. Plotseling zie ik een stukje verderop een bordeauxrode envelop liggen. In de envelop zit weer een klein, wit briefje waarop staat:
Lieve Sam, Wat fijn dat je gekomen bent! Wil jij samen met mij chocomel drinken? X
Chocomel drinken …. dat doe ik altijd met oma! Ik voel me stiekem een beetje teleurgesteld. Chocomel drinken in het park met oma is natuurlijk hartstikke leuk, maar chocomel drinken in het park met Lucien is nog veel leuker! Zou het echt oma zijn? Of is het een flauwe grap van een vriendin? Of zou toch Lucien hierachter zitten? Ik besluit te gaan zoeken in het park, want ik zie nog niemand. Ik loop een rondje, kijk goed om me heen, maar ik zie nog steeds helemaal niemand. Uiteindelijk kom ik weer terug bij de kan en de envelop. Ik ga zitten op een bankje en ik kijk naar de sterren. Plots hoor ik iets ritselen achter me en ik draai me vliegensvlug om. Daar staat Lucien met in zijn hand de kan met chocomel. Zijn andere hand zit verstopt in zijn broekzak en hij kijkt een beetje verlegen. ,,Ik wil je graag wat laten zien’’, zegt hij en hij steekt zijn hand uit. Hand in hand lopen we richting de bomen. Na een tijdje komen we uit bij een open plek. In het midden staat een hele grote boom. ,,Kom’’, zegt Lucien en hij klimt in de boom. Ik klim achter hem aan en ga naast hem zitten op de hoogste tak. We kijken uit over de stad. Alle straten zijn verlicht en sneeuwvlokjes dwarrelen naar beneden. Lucien komt dichterbij zitten en slaat een arm om me heen.
Samen kijken we naar het prachtige uitzicht en ik voel me gelukkig, vrij en mezelf. Nog nooit heb ik me zo fijn gevoeld. De vrouw had gelijk en ik ben haar voor eeuwig dankbaar. Ik heb haar boodschap begrepen en ik hoop dat elk gesloten boek ooit een open boek zal worden.
Ik wens jullie allemaal alvast een gelukkig 2016! Ik hoop dat het voor jullie allemaal een fantastisch jaar zal worden waarin jullie allemaal jezelf kunnen zijn!
Bedankt voor het lezen en tot snel!